Vertrekkend van een oude rijwoning met een achterhuis in de tuin, bereikbaar via een onderdoorgang en verharde koer. Ooit reikte het achterhuis tot de Vlasgaardstraat, maar doorheen de geschiedenis, kocht de rechterbuur het laatste mootje. De huidige eigenaars verbouwen -aansluitend op onze werken- hun eigen mootje tot schrijverscabane, volgens hetzelfde gabariet: de hele achterbouw kruipt zo onder één groot groendak-deken.

Het voorhuis wordt verbouwd tot 2 kantoren. Na het ontharden, delen achterhuis en kantoren samen een dense groene tuin, waar van bij de start meteen 2 bomen werden aangeplant. De werken starten met een verenigde tuinen-werf tussen 4 buren op rij die tegelijk zwaar werk aanpakken zoals regenputten steken, tuinen vergroenen, bomen planten,... muurtjes hermetsen in één beweging. Dit biedt ons perceel de kans tot geothermie in de stad... al was het nog steeds een huzarenstukje en puzzelen in de ondergrond als met haringen in een ton.

De nieuwe schil wordt sterk geïsoleerd: maar hoe met die oude baksteengevel...? We zien de fijne korrel van de oude baksteengeveltjes in onze wijk wegsmelten onder lagen crepie, zelfs de eenvoudigste arbeiderswoning was fijn getekend,. Dat willen we anders. We maken nog deel uit van een 'rood rijtje'... Een zoektocht naar wat rijmt met de verschillende baksteenkleuren in voor- en achtergevel, naar geleding in de gevels. Donkere, glanzende terracotta-tegels bemiddelen qua kleur.

De glanzende plint zet in de verf dat de ramen op het gelijkvloers mee leven brengen in de straat: in etalage-doosjes met grote diepte, wordt het kantoor-keukenleven deel van de wijk.

Het plan krijgt een grote opkuis, maar we trachten maximaal te behouden. Oude elementen een ouderlijk huis worden van de sloop gered, zo worden klassieke binnendeurtjes binnengebracht als nieuwe scheidingswanden.

De tuin is het hart van het perceel. We missen nog net wat bomen in de straat...