Het perceel is nauw bemeten, er zal geen teveel zijn aan buitenruimte. We leggen de tuinen op de grens! De blik reikt verder dan de tuin, diep het landschap in, dat krijgen we er gratis bij. Ongeremd ver kunnen kijken, zonder zelf bekeken te worden. De tuin wordt in aanvoelen veel grootser dan zijn footprint. Hij kleurt buiten de lijntjes. 

De tuin zit ‘in overlap’ tussen binnen- en buitenwereld, hij is ‘het midden’. Op de hoeken plooit hij zich naar het parkniveau toe, hier bevinden zich de tuinpoortjes naar de individuele woningen. De tuin effent de paden.Sprekende kopgevels heten de buurt welkom en tonen het levendige van dit huis op gekozen momenten.

Elk huis zijn eigen voordeur en die hoort aan de buitenkant. Via het tuinpoortje door de voortuin dat is aangenaam binnenkomen.  De tuin zelf heeft opzettelijk hoeken en kanten en is divers. Er is vrij makkelijk een overzicht, maar toch ontstaan er zones die een eigen karakter kunnen hebben. De centrale strook die buiten de 4 woningen valt, noemen we:  ‘het klokhuis’.  Deze kern doet de woningen mee draaien, biedt nevenactiviteiten en ontspanning, huisvest het personeel, … Zoals elk klokhuis bevat het uiteraard cruciale elementen.  Maar de kleine leefgroephuizen hebben overgenomen wat ze kunnen… en ‘happen’ overlangs grote stukken uit de appel. Van het hele gebouw, kan het klokhuis het best:  ‘buiten de lijntjes kleuren’. Met andere woorden: het klokhuis legt de verbinding met de buurt en maakt Emiliani zichtbaar en aanwezig in park en de wijk.